heey,

Wauw dit is lang geleden.
Ik weet dat er heel veel mensen zijn die vaak op mij blog kijken en zeggen: WAT er staat nog steeds niets nieuws op.
 Ja ik weet het, het is verschrikkelijk. Maar vanaf nu komt er verandering in. Ik zal eerst vertellen wat er ongeveer allemaal is gebeurd, waarom ik mijn blog niet bij hield, en hoe het nu gaat.



Zoals iedereen weet had ik al vrij snel een gezin en het leek allemaal super leuk en ik had er ontzettend veel zin in.
 Het gezin waar ik dus terecht kwam klikte niet echt. Ik voelde me al vanaf het begin niet echt lekker, thuis of op mijn gemak. Na een paar dagen heb ik dan ook gelijk contact met mijn organisatie opgenomen en gezegd, dat ik me niet echt comfortabel voelde(dit kwam omdat het niet echt schoon was in huis, ze niet heel erg geintereseerd waren in mij en ze leken mijn cadeaus ook niet echt leuk te vinden; hun dochter van 12 mocht mij vanaf het begin al niet en keek mij altijd nogal kwaadaardig aan). Al met al was het dus niet echt gezellig of leuk.
De vader en hun zoon daarentegen waren wel echt super aardig, alleen de zoon vertrok na 2 weken naar College en toen had ik eigenlijk nog alleen de vader met wie ik goed op kon schieten.
Ik heb heel veel met hun zoon( Trevor) gedaan en dat was ook altijd leuk. We gingen chillen met zijn vrienden, golven, naar de stad, tubbing (met een band een rivier af drijven).
Ik deed met de vader altijd de klusjes rond het huis en daar praatte ik dus ook best veel mee.
Met de moeder, nee daar heb ik in al die tijd geen echt gesprek mee gehad.
Al dit soort dingen maakte me niet echt vrolijk en ik was dan ook altijd sip van binnen.
Maar ik probeerde altijd gewoon vrolijk te doen in de hoop dat er misschien iets zou veranderen.
Heb ook ontzettend veel gesprekken gehad met mensen van mijn organisatie die heel erg geholpen hebben.
Maar ook vooral mijn familie, die ik ook veel gebeld heb en waar ik ontzettend veel steun van heb gekregen.
Zonder hen had ik het nooit gered. Ik stuurde ze mailtjes en ik kreeg altijd lieve mailtjes terug met veel goede raad en veel behulpzame woorden. Dit maakte altijd een glimlach op mijn gezicht wanneer ik sip was maar ook wanneer ik een goede tijd had.
Ik heb heel lang gewacht tot er iets zou veranderen, maar dat is nooit gekomen. Ik schoof steeds de deadline van overplaatsing naar een ander gezin op, want ik was eigenlijk een beetje bang ervoor.Ik was bang dat het misschien erger zou worden, dat het bij een nieuw gezin misschien ook niet zou klikken; het opnieuw mensen ontmoeten die je niet kent. Ik had ook een tijdje in gedachten dat het aan mij lag.


Na veel praten met de familie, organisatie, ouders, vrienden, heb ik toen besloten om naar een ander gezin te gaan, omdat ik het gewoon echt niet zag zitten daar.
Het duurde maar twee weken en er was een nieuw gezin. Ik kreeg te horen wie het waren en het leek goed.
Ik kwam bij een jongen uit mijn football team, kende hem niet heel erg goed, maar ik had die afgelopen vrijdag bij hem gegeten voor een Football wedstrijd. Het zag er toen goed uit ( was altijd een beetje aan het rondkijken, hoe zou het zijn bv hier evt te wonen)
Ik zou dan de volgende week worden overgeplaatst; dat was op september 17.( ik kreeg het te horen op 10 september)
Ik was de hele week best gespannen en wist niet echt hoe ik afscheid moest nemen van deze familie. Ik had daar dus een week over na gedacht en die zaterdag ochtend leek erg moeilijk, maar ik had veel zelfvertrouwen van een goed mailtje van mijn moeder, vader, broers en Thea en Dan, wat heel erg geholpen heeft.
Het was uiteindelijk wel gek maar niet heel moeilijk want dit was wat ik wilde!!

Ik heb ook veel leuke dingen mee gemaakt met dit gezin en veel bijzondere dingen gezien.
Zoals een amerikaans huwelijk, ik ben naar race's geweest waar auto's tegen elkaar aanbotsen en waar grote trucks dingen zo ver mogelijk vooruit trekken. En Ik heb ook ontzettend veel geleerd over mijzelf, over andere mensen, over amerika(nen)...





Het nieuwe gezin:
Wauw!!!! dit is wat ik na de eerste dag dacht van mijn nieuwe gezin.( de Schwinghammer's)
Het zijn zo ontzettend leuke mensen, ze zijn leuk, open, aardig en ze gaan hartstikke leuk met elkaar om. Ze lachen met elkaar en ... wauw de eerste nacht lag ik in bed en ik dacht; nee dit kan niet waar zijn, dit is niet waar. Ik kon het gewoon niet geloven wat er allemaal was gebeurd en hoe leuk dit nu was.
De hele eerste paar maanden gingen door mijn hoofd en ik dacht: is het hier nu echt zo leuk.
En nu na 3 weken bij ze te zijn is het nog steeds helemaal leuk. Ik trek heel veel met Mathew op (de zoon) is een hartstikke aardige jongen en is ook leuk om dingen mee te doen.
Ik was gelijk de eerste dag helemaal weer mezelf en blij. En dat was een gek, maar heel heel erg goed gevoel.
En ik ben zo blij dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt om naar een ander gezin te gaan.   "and the suffering paid off" zoals dat in het Engels is (weet niet echt in nederlands)